توضیحات
حساسیت شاعرانهٔ عربی در زمینهٔ عشق، دیالکتیکِ لذت و درد، چشم‌پوشی و تملک، سعادتمندی و حسرت را نمودار می‌سازد. این حساسیت، ضد لذتی است که با درد می‌جنگد تا نابودش کند، ضد دردی است که می‌خواهد هرگونه لذت را نفی کند. وحدتِ لذت و درد، در این سطح، نشانهٔ والایی و بلندیِ احساسات شاعر جاهلی است. آدمی هرچه در فهم هستی خود عمیق‌تر شود، وحدتِ لذت و درد را روشن‌تر می‌بیند و در درک آن پیش‌تر می‌رود. توانِ لذت با درد، نشانهٔ توانِ زندگی است، زیرا آدمی هرچه ژرف‌تر زندگی کند، با ژرفای بیش‌تری دردمند یا سعادتمند می‌شود.
