توضیحات
همچنان که فوکو را فراموش کن چالش بازی‌گوشانه‌یی با مفاهیم قدرت و میل جنسی بود، در سـایه‌ی اکثریت‌هـای خـامـوش نیز بازی بزرگ دیگری با گران‌مایه‌ترین مفاهیم اندیشه‌ی انتقادی ما است: امر اجتماعی، امر سیاسی، اطلاعات، ارتباطات، رسانه‌ها، و معناها. این جستار و مکمل آن («... یا، پایان امر اجتماعی»)، در کنـار دو جسـتـار دیـگـری کـه برای تکمیل این منظومه برگزیـده شـده‌انـد («فـروپـاشی معنا در رسانه‌ها» و «توده‌ها: فروپاشی امر اجتماعی در رسانه‌ها»، در پـرتـو پـاره‌هایی از دیگر مـتـن مـهـم بـودریـار، مبـادله‌ی نمادین و مرگ) آشـوب طنزآمـیـز و تکان‌دهـنـده‌یی را تشکیل می‌دهند که کم‌تر شباهتی به سامان فکری و فلسفی امروز دارد. در این چشم‌انداز، آیا ستیـز سخـت این پسامدرنیست با پساساختارگرایی پیشتاز کنونی، که بدنامی و نام‌آوری او را به بار آورده، برای برجسته ساختن این بازی بسنده نیست؟
