توضیحات
در بخش هایی از کتاب حرکت تئاتر به سمت شعر میخوانیم: آیا می‌توان در تاریکی اسرارآمیز و خیال‌انگیز تئاتری کوچک نشست و خود را بی هیچ تلاشی تنها به دست لذتی ناگزیر سپرد، چون قایقی رها در وزش باد، بی‌بادبان، بی‌سکان و در فضایی رازآلود، که در جهانِ گشوده شده در آن، بتوان عمیق‌ترین و پنهان‌ترین لایه‌ها و زوایای وجود را دریافت؟ رؤیاها، تصاویر و کلماتی را دید و شنید که هرگز در زندگی عادی و روزمره آن‌طور بر ما نمایانده نمی‌شوند، آن‌طور با حضوری زنده و گرم، بر متن تصاویری خارق‌العاده و شگفت‌آور. هم چون حادثه‌ای ناگهانی و ویرانگر، هم چون شعر... برای تحقق چنین رؤیایی آیا نباید تئاتر را از ویژگی‌های منحصر به فرد خود غنی کرد، از فضیلت‌های خاصی که دیگر رسانه‌ها قادر نیستند به آن دست یابند؟ آیا این امر با بازگرداندن تئاتر به سرچشمه‌های نخستین‌اش یعنی شعر میسر نمی‌شود؟ «حرکت تئاتر به سمت شعر» به بررسی رابطه‌ی شعر و تئاتر به منظور تعریف و تدوین و بنیان نهادن ساختار نوعی از تئاتر که آن را «تئاتر شعر» نام نهاده است، می‌پردازد.
