توضیحات
در فاصله زمانی قرن چهارم تا دهم هـ.ق، در منطقه وسیعی که به عنوان جغرافیای فرهنگی ایران شناخته شده و مهم‌ترین شاخصه آن، رواج زبان فارسی بود، نگاشته‌ها و سروده‌های فراوانی درباره واقعه کربلا پدیدار شد که هر یک به گونه‌ای، به ثبت یا انعکاس رویداد مذکور پرداخته بودند. این تعدد و تنوع نگارشی، به شکل‌گیری گفتمان‌های چندگانه در گزارش واقعه کربلا و تحولات محتوایی این گفتمان‌ها در دوره زمانی یادشده انجامید. به منظور شناخت دقیق ابعاد این تحولات، مفاهیم مندرج در گزارش‌های مورد بررسی، با بهره‌گیری از روش تحلیل محتوا و با تکیه بر تجزیه زبانی (واژه‌ها، اصطلاحات، عبارات، و جملات) کمّی‌سازی شده و در پایان مورد تحلیل تاریخی-محتوایی قرار گرفت. نتایج گویای روند صعودی نسبتاً پیوسته تمایل به گفتمان‌های غیر تاریخی در قرون مورد نظر و هژمونیک (مسلط) شدن گفتمان عاطفی، در گزارش‌های فارسی واقعه کربلا است.
مقدمه
فصل اول: مبانی پژوهش
فصل دوم: نخستین گفتمان‌های گزارش واقعه کربلا
فصل سوم: سنخ‌شناسی گفتمان گزارش واقعه کربلا در آثار فارسی
فصل چهارم: توده‌گرایی تشیع امامیه و نسبت آن با تحول گفتمان گزارش واقعه کربلا...
فصل پنجم: رویکردهای اعتقادی به منزلت اهل بیت (ع) و نسبت آن با تحول گفتمان
فصل ششم: رشد و گسترش تصوف و نسبت آن با تحول گفتمان گزارش واقعه کربلا...
نتیجه‌گیری
منابع و مآخذ
نمایه آیات و روایات
نمایه اعلام
نمایه موضوعات
نمایه کتاب‌ها
نمایه مکان‌ها
