برای پاسداری از «هوم سفید» که در دریای فراخکرد رُسته و «انوشی» ـ اکسیر جاودانگی ـ در آن است هرمزد دو «ماهی کر» آفرید که همواره پیرامون هوم میگردند. «ماهیان مینوخورشاند که ایشان را خورش نباید؛ تا فرشکرد به نبرد ایستند» (بندهش؛ 9:150)
